Memoria del futuru, de Carlos Rubiera, ye un exerciciu puru de madurez: poemes densos, condensaos, auténticos, a la manera d’Acebal, el gran poeta asturianu del sieglu XIX. Dividíu en tres partes («Dacuando voi hasta’l banzáu del ríu…», «Cuando xube la marea…» y «El tiempu inevitable de la siega...», Memoria del futuru ta formáu por trenta poemes de corte clásicu, de rima fina y sílabes cuntaes. La primer parte ye lo primero de la vida, la inocencia y l’aprendizaxe; la segunda ye’l «tiempu les cereces», la metá de la vida, cuando xube la marea y vien l’amor y marcha y un daqué de mieu s’instala nos güeyos. «El tiempu inevitable de la siega...» ye'l tiempu más ásperu, cai la seronda na natura y sos criatures y el pasar del tiempu vien a ser el cantar humanu. Siégase la toñada y hasta la vida nesos díes que dan pasu a l'iviernu y la memoria s'enllena de povisa. Un paganismu panteísta, nel que Dios y la naturaleza son uno, percuerre los versos d’esti poemariu col que Carlos Rubiera ruempe un llarguísimu silenciu lliterariu.