Éste nun é un libro namáis que d’acordanzas ou señardá. Tampouco unha maneira d’agardar ó «viaxeiro», porque nun teño presa ningunha por atopalo.

Escribino pra dicir que vivo, penso e sinto, e que todo empezóu en 1948, na Antigua (San Tiso d’Abres), cando a primavera derritía a neve nos lousados. Foi o mellor sito do mundo, o qu’a vida me regalóu pra chantar nel reices fondas. E tan fondas as sinto, que tanto da dúnde vaya, hei volver sempre ó meu lugar, á sombra dos pais, dos abolos, do ceo, a veira do río, ás primeiras palabras qu’aprendín, coas que teño qu’andar pola vida e coas que tamén sei dicir: Pan, Acariñar, Dolo, Amistá...