Cartes al treslluz, Premiu «Teodoro Cuesta» 2022, ye un poemariu a dos voces: la que vien del padre y llega al fíu y la que sal d'esti y va pal padre. D'esa manera, nun únicu poema de llargor y fondura van entrambos los dos poniéndose al día de la vida de caún, confesando'l padre la soledá, la grandura de la casa desque nun ta al so llau la madre; preguntándose'l fíu qué ye fracasu y qué ye la vida, de la que «Nun sabemos nada», diz el padre, y «El dolor/ paecer paezse muncho a tener una piedra dientro ún».
Cola verdá de les palabres simples, de les palabres de casa entrambos los dos conxuguen l’ausencia de la madre, el tiempu pasáu y el que va venir, anque «el foroñu siempre lu tuvimos dientro». Y acaba esti poema de llargor y fondura col ruegu del fíu a manera d'oración: «Gris cielu de piedra:/ sé con nós compasivu./ Nun nos dexes cayer nel odiu y la envidia».